|
West USA |
|
Maandag, 30 september 2019 Jacky heeft weer bananenpannenkoek gemaakt, lekker zijn ze! Na alles veilig te hebben gemaakt (de keuken en badkamer doe ik), de levelers opruimen, reden we rond 8 uur weer weg. Maar we zagen eerst nog een Mule deer.
We reden de weg weer terug
naar Central en toen naar onze eerste stop: Mountain Meadow Massacre
Memorial. Dit ligt langs de weg en heeft een paar gedenkplaatsen. We
zijn eerst gestopt waar met borden werd verteld wat hier is gebeurd.
Er zijn zo'n 135 emigranten, op weg van Kansas naar Californië,
afgeslacht door Mormonen en Piute Indianen, zomaar. Eerst de mannen
en jongens, daarna de vrouwen en meisjes. Er waren slechts 17 kleine
kinderen die het hebben overleefd. De borden vertellen het verhaal.
De gedenkstenen noemen alle namen en leeftijden. Het is een zeer
indrukwekkende plek. Een prachtig dal met een vreselijke
geschiedenis. Zoals je bij onze kerkhoven ziet dat mensen bloemen
neerleggen, doen ze dat hier met steentjes. Dit hadden we ook al
gezien op het dierenkerkhof van Best Friends in Kanab. Dus wij
hebben er ook een paar steentjes bijgelegd. Een simpel gebaar maar
voor ons een duidelijk gebaar.
De tweede stop was de plek
van de "siege", de belegering van het kamp van de emigranten. Hier
zijn ook gedenkstenen en een grote cairn. De gevonden overblijfselen
zijn door nazaten van de slachtoffers mooi ingepakt in stof en deze
zijn bij elkaar begraven. In 2017 is nog een schedel van een meisje
gevonden welke ook hier is begraven. Ook dit, zeer indrukwekkend.
De route ging via Enterprise en verder naar Cedar City. Wat een prachtige route is dit!! Normaal zou je de I-15 rijden maar dit is een schitterend alternatief. Geef mij deze weg maar! In Cedar City zijn we naar de Walmart gegaan, de volgende boodschappen kunnen we pas halen in Grand Junction, dus we hebben even goed moeten nadenken en plannen. Ik ben ook nog even de Dollar Tree in geweest, iets voor Emma en Mariecke gehaald, iets voor thuis en iets te schnebbelen voor in de wagen. Meteen getankt bij de Smiths, daar krijgen we met de klantenkaart 4 cent korting, toch weer meegenomen. Vanaf hier was het bekend terrein, weg 14 naar Cedar Breaks. Deze weg is ook schitterend, dat vonden we twee jaar geleden al, vandaar dat we hem weer wilden rijden. Er is een uitkijkpunt, prachtig, helemaal over de bergen van zuid Utah. Je voelt je hier heel nietig en klein.
Bij Cedar Breaks waaiden we uit onze jassen, die we aan hadden gedaan. We wilden een wandeling doen maar omdat het zó koud was (de wind) besloten we om dat maar niet te doen. Wel hebben we geluncht bij de picknickplaats naast de camping, maar buiten zitten was er niet bij door de wind. We hadden een heel groot "broodje" van bij de Walmart meegenomen, lekker. Met warme chocomel.
We zijn wel naar een paar uitkijkpunten geweest, mooi maar zooooo koud. Bij de North View Lookout was het zicht weer anders en hier waren we niet eerder geweest. Maar we zagen op twee plekken rook. Oei, brand! Er stond gelukkig een andere auto op de parking, die bleek van het park te zijn. Dus ik meteen daar naartoe. Do you know there's a fire down there? Yep, hij wist dat. Come with me and I will tell you about it. Dus wij weer naar het uitkijkpunt met de ranger. Op 3 september is de bliksem ingeslagen en ze laten het gecontroleerd branden. Het is dus na 4 weken nog niet uit. We hebben weer wat geleerd.
De weg verder naar Navajo Lake was nieuw voor ons, en wat een schitterende weg weer, alpenweiden, gekleurde aspen, lavavelden en het prachtige Navajo Lake. Hier was een uitkijkpunt en we besloten aan de andere kant van het meer te rijden, even kijken naar de camping die we al eens hebben uitgezocht (Navajo Lake campground), mooi!
Daarna kwamen we
langs Duck Creek campground, ook even door gereden, ook mooi! En toen
naar die van ons. Er staat 1 andere caravan, net achter ons. Verder
is alles leeg. René en ik hebben gedoucht, Jacky 2 machines gewassen
en gedroogd.
Wildlife:
Mule deer, een elk, kalkoenen, squirrels, chipmunks
|
